Monday, February 11, 2013
கவிதைத் துளிகள்
6:07 AM | 
Posted by
rajeswari |
திருக்குறளோடு உறவாடுவோம்
வள்ளுவன் தந்த வாழ்வியல் என்றும்
தௌ்ளியத் தமிழின் தீஞ்சுவை அமுதாம்!
பிறவிப் பயனதை பெற்றே மகிழ
திறம்படப் படைத்தான் திண்ணம் அதுவே!
உறுதுணை யெனவே ஒட்டிய வழியில்
பெறுவோம் திடமே, பேறும் அஃதே!
திருக்குற ளோடுற வாடுவோம் தினமே
பெருகும் இன்பம் பொழியும் மழையே!
(குழல்இனிது யாழ்இனிது என்பதம் மக்கள்
மழலைச்சொல் கேளா தவர்)
குழல்விஞ்ச, யாழ்விஞ்ச கொஞ்சும் குரலில்
சுழலுமந்தப் பார்வையதில் தஞ்சம்! - கழறும்
மழலையதை ஆசையிலே நெஞ்சம் தழுவ
பழமேனி கன்னலதை மிஞ்சும்!
(வீழும் இருவர்க்கு இனிதே வளிஇடை
போழப் படாஅ முயக்கு)
நெஞ்சோடு சேர்க்குமொரு நெஞ்சத்துள் ஈர்த்திடவே
பஞ்சாகப் பற்றுமொரு பாசமதைத் - துஞ்சாதக்
கண்ணிரண்டில் வைத்தவொரு காதற்தீத் தூண்டிடுமே
மண்ணுலகில் பெற்ற பேறு!
(அன்பும் அறனும் உடைத்தாயின் இல்வாழ்க்கை
பண்பும் பயனும் அது)
இல்வாழ்க்கை வெற்றியது இன்பத்தின் எல்லையது
சொல்லொண்ணா அன்பினிலே சேர்ந்த அறனுமது!
பண்பாகி ஊறும் பயனாகி உள்ளத்தே
எண்ணிலா தேகும் எனின்.
(அளவளா வில்லாதான் வாழ்க்கை குளவளாக்
கோடின்றி நீர்நிறைந் தற்று)
சுற்றம் அணைத்தொரு சொந்தம் பகிர்தலே
இற்றை உறவினில் இன்பமாம் - மற்றை
கரையிலா நீர்சேர் குளத்தினை ஒக்கும்
உரைப்பதும் தீதறு ஒன்று!
(நாளென ஒன்றுபோல் காட்டி உயிர்ஈரும்
வாளது உணர்வார்ப் பெறின்)
மாளாது இன்பத்தை மண்ணுலகில் மாந்தியவர்
நாளென வாழ்க்கையினை நீத்துவிட்டே - வாளதன்
கூர்மைக் கிரையாகிக் காற்றில் கலந்திடுவார்
கூர்தல் நினைவுக் கரண்!
(பொறிவாயில் ஐந்தவித்தான் பொய்தீர் ஒழுக்க
நெறிநின்றார் நீடுவாழ் வார்)
நிலையான வாழ்வொன்றை நீடுபெற வேண்டின்
விலையாக ஐம்பொறியை வெல்லு! - கலையாய்ப்
பயிலுதல் முற்றும் பயனாய் ஒழுக்கம்
உயிரினும் மேலென ஓம்பு!
மூன்றெழுத்து
மூன்று எழுத்து முந்திவரும்
முன்னே வந்து முனைந்துநிற்கும்
சான்று இன்றி பகன்றுவிடும்
சாட்சி என்று ஏதுமின்றி
ஆன்றோர் வாக்கு பொய்த்திடவே
ஆடும் ஆட்டம் ஏய்த்திடுமே
வான்அ ளாவும் சாலத்தில்
வழுவும் உண்மைச் சத்தியமே!
சோம்பி வீணே திரிவதுவும்
சோலி காணா துறங்குவதும்
கூம்பும் மனமும் பொறுப்பின்றி
குறிக்கோள் இல்லாக் குணமேந்தி
வீம்பில் நாளைக் கழித்திங்கே
வீணர் செய்யும் செயலுண்டு
காம்பில் ஒட்டா மலர்போல
கடிதில் மாயும் வாழ்வுண்டு!
சும்மா கொடுத்தால் சுகம்பெறுவார்
சுற்றம் உவக்கச் செயலாற்றார்!
சும்மாச் சும்மாச் சுற்றிவந்து
சுமையாய் உலகில் வாழ்ந்திடுவார்!
சும்மா இருக்கும் இவராலே
சுவையோ என்றும் பிறப்பதில்லை!
சும்மாச் சொல்லு பயமின்றி
சுற்றி இவர்போல் பலருண்டு!
சிந்தை அடக்கும் இன்னொன்று
சும்மா இருக்கும் திறனொன்று
விந்தை புரியும் மனமொன்று
விண்ணில் தாவும் உறவென்று
முந்தை மனிதர் வழிநின்று
முற்றும் மாறிய விதியொன்று
எந்தை இறைவன் தாள்பற்றும்
என்னை மறந்த லயமொன்று!
இரவின் புன்னகை
மேகம் தழுவி நிலவுமகள்
முகத்தை மறைக்கும் இரவினிலே
மோகம் மிஞ்சும் வண்டினமும்
மோதி முகரும் மலர்களையே!
தாகம் தீரா தென்றலதன்
தேகம் உரசும் கொடிதனையே
வேகம் தாளா நதியினையும்
கூடிக் கலக்கும் கடலலையே!
உற்றார் உறங்கும் வேளையிலே
உள்ளம் உறங்கா ஈருயிர்கள்
சுற்றம் காணும் அமைதியிலே
சொல்லத் துடிக்கும் உணர்வலைகள்!
கற்ற நாணம் கழன்றுவிட
காமம் மீறும் கண்களிலே
முற்றும் வலிமைக் கரங்களிலே
முழுதாய் இழக்கத் துடித்திடுமே!
இதயம் ஏங்கி எதிர்கொள்ள
இன்பம் நல்கும் உறவொன்றை
உதயம் ஆகும் உணர்வுகளும்
உள்ளே பாய வெள்ளமென
இதமாய் பெறுமோர் அணைப்பினிலே
இனிதே பெருகும் ஆசைகளே
பதமாய் மேனி அழுந்துகையில்
பாவை அன்பின் சங்கமமே!
பகிரும் பார்வைக் குளுமையிலே
படரும் போதைப் புன்னகையோ!
முகிழ்க்கும் காதல் லயத்தினிலே
மூழ்கும் மனதின் புன்னகையோ!
சுகிக்கும் உறவின் இனிமையிலே
சூழும் நினைவின் புன்னகையோ!
தகிக்கும் உடலை முதன்முதலில்
தணித்த இரவின் புன்னகையோ!
எனக்குள் நீ
என்னில் குடிகொண்ட இன்னினைவே வாழ்வாக
உன்னில் தரிக்கும் உயிர்!
தென்றல்
அன்னை மடியில் அணைத்தக் கரத்தில்
என்னை மறந்த இன்ப நிலையும்,
பள்ளிப் பருவப் பாங்கில் சுற்றித்
துள்ளித் திரிந்த சுகமும், சுமந்த
காதல் கணமும், கள்ளுறை மனமும்
சாதல் தாண்டிய சங்கம உணர்வும்,
நிலைத்த ஒன்றாய் நின்று நிலவும்
கலையா நினைவாய் கமழ்ந்து பரவும்!
மெல்லத் தொடரும் வாழ்க்கைப் பயணம்,
சொல்ல இயலாச் சுமைதனை வழங்கும்!
கனவுகள் மறைய, கற்பனைக் கலைய
இனமதை அறியா இன்னல் கூடும்!
பிணியும், மூப்பும் பின்னிய உடலும்
இனியும் தாளா ஏக்கம் வகுக்கும்!
எட்டாத் தொலைவில் எஞ்சிய இன்பம்
கிட்டா தருகில்! கிளைக்கும் வெறுமை!
செயல் திறன் துறந்த நலிவும்,
மயல் நீக்கி மௌனம் காக்கும்!
தகிக்கும் மனதைத் தழுவும் தென்றல்
சுகிக்கும் உணர்வில் சுமக்கும் நினைவே!
பாதை எங்கும் பூஞ்சோலை
பாதை எங்கும் பூஞ்சோலை
பாதம் தொட்ட மலர்ப்பாதை!
கோதை ஆண்டாள் காதலுடன்
கூடச் சூடும் பூச்சரத்தில்,
சீதை ராமன் தோள்சேர
சீதளத் தென்றல் சேர்ந்துவர
காதைப் பாடக் கவிஞனுக்கே
கற்றுத் தந்தப் பூஞ்சோலை!
காதல் உற்ற உள்ளங்கள்
கலவிக் காண நாடிவரும்
ஈதல் ஒன்றே வாழ்வாக
ஈட்டும் இன்பம் கோடிபெறும்!
சாதல் தாண்டியச் சங்கமத்தில்
சாதனைப் படைக்கும் உறவொன்றில்
மாதர் காணும் பேரின்பம்
வளர்க்கும் என்றும் பூஞ்சோலை!
சின்னஞ் சிறிய மொட்டெனவே
சிரிக்கும் மழலைப் பேறுண்டு
தின்னத் திகட்டாக் கரும்பெனவே
தளிர்கை நீட்டும் அணைப்புண்டு
கன்னக் குழியில் துயர்களைந்தே
கவிதை பேசும் மொழியுண்டு
இன்னும் இன்னும் போதையிலே
இன்பம் பொழியும் தேனுண்டு!
வாழ்வில் கனியாய்ச் சுவையுண்டு
வளரும் ஆசை உரமுண்டு
தாழ்வில் முள்ளாய் இடர்தந்து
தகிக்கும் துன்ப உணர்வுண்டு
ஏழ்மை எனவோர் இருள்சூழ்ந்து
இடரில் தள்ளும் தவிப்புண்டு
ஊழ்வென் றிங்கே நிலைத்திடவே
ஊன்றும் வேராய்த் திடமுண்டு!
வண்ணம் தெறிக்கும் பூஞ்சோலை
வாடும் ஓர்நாள் நீரின்றி
திண்ணம் வாழ்வும் திரிந்துவிடும்
திரையாய் மரணம் மூச்சின்றி!
எண்ணிப் பாராத் தருணமதில்
எல்லா மகன்றே மறைந்துவிடும்
விண்ணில் தொடரும் வாழ்வொன்று
விளையும் தளிர்போல் நிலைநின்று!
காதலில் ஆயிரம்
காதலில் வீழ்வோரும் காமுறும் இன்பமே
காதற் கவியோரும் கொள்வர்! கலந்திடும்
காதல் கனவொன்றே காளையர் கண்ணிலே!
காதலில் ஆயிரம் காண்!
கம்பன் என் தாய்
அம்மா என்ற அற்புதச் சொல்லை
கம்பன் என்றோர் கவிதைச் சொன்னது!
அன்பும் அருளும் அழகாய் இணைந்த
இன்பம் நல்கும் இனமெனக் காட்டி
என்னை ஈர்த்த இனிய ஓவியம்
கன்னித் தமிழது ஈன்றக் காவியம்!
தாய்மை தருமே தகைவிலாச் செல்வம்
வாய்மை போற்றும் வடிவு அவளே!
சீதள ராமன் சிரமேற் கொண்ட
காதல் மாட்சி, கருணைப் பெருக்கு,
பெற்றவர் பேணும் பெருங்கடன் தனக்கு
உற்றவர் சொந்தம் உரியவர் பந்தம்
இழந்தே நாளும் இணங்கும் தகைமை,
பழகும் பாங்கு, பழம்போல் கனிவு,
உறவாய்க் கண்ட உயிரினம் அனைத்தும்
மறவா நட்பில் மகிழ்ந்தே இணைய
தரணியில் காணும் தாயின் சிறப்பை
வரமெனப் படைத்து மகனாம் தயரதன்
உலகிற் களித்தான்! உவப்பினை எய்த
நிலவும் அழியா நூலில் வடித்து,
வாழும் வகையை வகுத்தே விரித்து,
சூழும் அருமைச் சுவையில் தந்து,
அண்ணல் கம்பன் அறிவுச் சுடராய்
எண்ணும் போதில் ஈன்றத் தாயாய்
என்னில் நிறைந்தான் பண்பில் வளர்த்தான்
மின்னும் ஒளியாய் வரித்தேன் நானே!
வில் பூட்டணி வெண்பா
முகத்தோடு மெய்சேர்த்து முத்தாடி நீயே
அகத்தாடும் காதலதால் அர்ச்சிக்கும் போதே
சுகத்தினிலே ஆழ்த்திவிட்டுச் சொந்தமதைக் கொண்டே
இகத்தினிலே சேர்த்த இரவு!
அச்சம் தவிர்
இருள்தனைக் கண்டே இன்னல் அடைவதும்
மருண்டே வாழ்வில் மயக்கம் கொள்வதும்
பித்தாய் மனதைப் பேய்ச்சுரம் ஆக்கிச்
சத்தாம் வலிமைச் சடுதியில் இழந்து
பெற்றவர் மாட்டே பேணும் பயமும்
உற்றவர் நினைந்து உறக்கம் கலைந்து
செய்யும் செயலில் செம்மை இன்றி
உய்யும் வழியினை ஒன்றாய்த் துறந்து
அச்சம் உறுவது அழகோ இங்கே
மிச்சம் உண்டோ மானிலம் தனிலே!
இருந்தும் சொல்வேன் இதனினும் இழப்பு
உருவில் இணைந்து உறையும் ஒன்று
மனிதப் பண்பினை மாற்றி அமைத்து
இனிமை மறந்து ஈதல் குறைந்து
வஞ்சம் தன்னை வளமாய்ப் பேணி
நெஞ்சம் அதிலே நேயம் குன்றி
அஞ்சுதற் கஞ்சும் ஆண்மை மறைந்தால்
மிஞ்சுவ தென்பது விலங்கின் தன்மை
அச்சம் தவிர்த்தல் அழிதலின் வழியே
இச்சகம் தன்னில் இழிவின் செயலே!
இரட்டை வெண்பா
(வெண்டளை சீர்கள் ஒரே முறையில்)
பேரொளியாய் புன்னகைத்து பெய்மழைபோல் என்நெஞ்சம்
சீரொளியால் பண்படவே சிந்தையிலே நீயொளிர்ந்து
தாயனைய நாடிவந்துத் தாள்சேர்த்து ஊழ்மாற்றி
நீயணைத்துத் தந்தசுகம் ‘நீ’! (அகம்)
பேரொளியில் கண்கூச, பெற்றவுயிர் வாழ்ந்திடவே
சீரொளியின் தாளடியில் சேருலகம்! - நீரொளிரும்
வாழ்வதுவோ வானுயரும், விதிமாற்றச் சூரியனாய்த்;
தாழ்வகற்ற வந்ததுமோர் ‘தீ’! (புறம்)
மடக்கு அணி
கனிவாய் மலர்ந்தே களிக்கும் இதழும்
கனி...வாய் திறந்தே கொடுக்கும் அமுதும்
இனிதாய் எனையே இழந்தத் தருணம்
இனியும் வருமோ விரைந்து!
சுகுமாரன் முருகையன் வாழ்த்து
அமைதி அன்பும் அருள்தானும்
அண்டி வாழும் அகத்தினிலே
இமையும் பொழுதும் இல்லமதில்
இன்பம் வார்க்கும் இணையரவர்!
உமைசேர் பாகன் உறுதுணையாய்
உள்ளம் மகிழ வரந்தரவே
சுமையும் தாங்கி உளம்சோரும்
சுற்றம் போற்றும் எளியரவர்!
சிவனை வேண்டி சிந்தையது
சிறக்க வைத்த சுகுமாரன்
தவமாய் இருந்து பெற்றவரம்
தகைமை தருமோர் திருப்பணியே!
இவண்ஓர் இருக்கை இறைவனுக்கே
இனிதாய் அமைக்கும் இலட்சியமே
அவனால் விரைவில் நிறைவேற
ஆகும் காலம் விரைந்திடவே!
உற்றார் வியக்க உயர்பெறுக!
உம்மில் அனைத்தும் வளம்பெறுக!
பெற்றோர் வாழ்ந்த அடிச்சுவட்டில்
பெரிதும் உவக்க வாழ்ந்திடுக!
கற்றோர் நாடும் கவிதையிலே
காலம் கடந்தே ஒளிர்ந்திடுக!
பற்று மிகுந்து பரமனவன்
பாசம் பொழிந்து காத்திடுக!
Subscribe to:
Posts (Atom)